Lijden wij?
Tekst: Meditatie over Rom. 8: 25 “Want wij weten dat heel de schepping gezamenlijk zucht en gezamenlijk in barensnood verkeert tot nu toe”.
Lijden wij?
Ik moet u eerlijk bekennen, dat ik er wat tegenop zag om de lijdenstijd in te moeten gaan.
Er is zoveel onrust om ons heen, je hoort van zoveel moeilijke dingen die mensen overkomen.
Wat is dan nog lijden en wanneer doe je dat?
Ik denk dan aan de 340 miljoen mensen, die wereldwijd vervolgd worden vanwege hun geloof.
Kunt u en jij het je voorstellen, dat enorme aantal en de diepte van lijden die zij moeten ondergaan?
Wie er kennis van neemt, raakt ontzet over de gruwelijke dingen die mensen elkaar aan kunnen doen.
Onvoorstelbare diepte van lijden!
Ik denk aan de mensen in Latijns-Amerika, aan de krottenwijken waar gezinnen wonen die maandelijks rond moeten komen van minder dan 200 euro, terwijl de kosten van het levensonderhoud bijna net zo hoog zijn als in Nederland.
Geen geld hebben voor medicijnen of zelfs maar voor de allerrnoodzakelijkste gezondheidszorg.
Ik denk aan de dagloners, die door het Corona-virus geen mogelijkheid meer hebben om dagelijks een kleinigheid te verdienen om hun gezin te eten te geven.
Door de honger dreigen daar nog meer mensen te overlijden dan door het virus, terwijl dat ook al zeer veel slachtoffers eist.
Onvoorstelbare diepte van lijden!
En ja, ik denk ook aan de mensen die om ons heen grote zorgen hebben door het virus.
Bedrijven die het niet redden, eenzaamheid bij ouderen, grote toename van psychisch en mentaal lijden vooral bij jongeren.
Toch heb ik er moeite mee om dit lijden op één lijn te zetten met het lijden van de vervolgde christenen of van hen die in de krottenwijken wonen.
Nemen wij het woord lijden niet te snel in onze mond als het gaat over onze eigen situatie?
Toch vindt u Gods Woord aan uw zijde, als u zegt dat we het lijden van anderen niet af kunnen meten met onze eigen maatstaven, want “heel de schepping zucht gezamenlijk” lees ik in Romeinen 8.
Heel het bestaan is gebroken, en het lijden neemt zeer uiteenlopende vormen aan.
De gebrokenheid sinds de val in het paradijs wordt door ieder van ons gevoeld.
Hoe in het lijden?
Ik moet bij deze vraag denken aan Psalm 36 berijmd, waar we zingen “Gij doet Uw hulp nooit vrucht'loos vergen”.
We doen nooit tevergeefs een beroep op de hulp van de Heere, maar wij moeten soms wel leren om ons aan die hulp toe te vertrouwen.
In het lijden kan er zoveel verdriet in je hart zitten, dat je geen houvast hebt aan de beloften van Gods hulp.
En tóch kan juist een tijd van moeite en verdriet een verdieping in je geloofsleven geven!
We zeggen dat niet tegen iemand die lijdt, dat zou ook tamelijk onbarmhartig zijn, maar we moeten het lijden niet automatisch als negatief beoordelen.
Salomo gaat zelfs zo ver in Pred. 7 om te zeggen: “verdriet is beter dan lachen, want bij een treurig gezicht gaat het goed met het hart”.
Hier wordt niet bedoeld dat we niet dankbaar en blij mogen zijn, gelukkig niet, maar wel dat we niet moeten vluchten voor de ernst van het leven
Wat is het fundament onder je leven?
Als ik soms jonge mensen hoor zeggen: “ik wil weer gaan feesten, ik wil weer uitgaan” of soortgelijke opmerkingen, dan vraag ik me soms af, of hun leven dan wel op een betrouwbare ondergrond is gebouwd.
Is zo'n ondergrond dan nodig, kun je vragen?
Wat moet je zonder wanneer lijden je deel wordt?
En dat gebeurt vroeg of laat, want de schepping zucht gezamenlijk, daar ontkom ook jij niet aan.
Uitzicht in het lijden!
Maar God zij gedankt, er is voor een christen veel meer over te zeggen!
Paulus zegt: “Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?”
Door en in het lijden kun je volharding leren, het lijden dat over je komt geduldig te dragen omdat je uitzicht hebt.
Christenen hebben immers een routekaart in Gods Woord?
We draaien niet almaar rond, maar het leven en het menselijk bestaan zijn een streep.
We komen ergens vandaan en we zijn ergens naar onderweg!
Naar de nieuwe hemel en de aarde, waarop God zal wonen bij de mensen, tussen hen in als eertijds voor de zondeval, en Hij zal de tranen van hun ogen afwissen.
En daar zal geen enkele vorm van lijden meer zijn!!
Onvoorstelbare heerlijkheid en vreugde!
En de weg naar die toekomst?
Laten wij de weg lopen met volharding, want wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?
Is Hij ons niet voorgegaan door het lijden heen, om ons door ons lijden heen te trekken en Thuis te brengen?
Ja, zo kunnen we verder, want het lijden en het leven zijn niet zinloos.
We leren zo te roepen om onze Zaligmaker en te verlangen naar Zijn grote Toekomst.
En in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem Die ons heeft lief gehad.
Niet “na” dit alles, maar “in” dit alles, zo dragen we ons lijden als teken van de overwinning.
ds. W. van der Wind.