Zendingsavond 16 oktober j.l.04.01.2020

Op 16 oktober j.l. mocht ik met mijn collega Mark bij jullie wat vertellen over het werk van het Leger des Heils en over onze reis naar Lesbos. We ontvingen daarvoor van jullie vele giften, waarvoor onze hartelijke dank.

Inmiddels zijn we weer 3 weken thuis. De twee weken die we op Lesbos in kamp Moria hebben doorgebracht hebben diepe indruk op ons gemaakt. De stank, de herrie, maar vooral de onmenselijke, uitzichtloze situatie waarin deze mensen leven zullen ons voor altijd bijblijven. Het is moeilijk uit te leggen hoe het daar is. Mensen staan uren in de rij voor een maaltijd of voor een paar luiers (7 per week voor een baby). Ze slapen maanden, jaren in festivaltentjes met soms 8 volwassenen en een paar kinderen in de regen en de kou. Zonder elektriciteit of voorzieningen. De modder stroomt overal, alles is nat en koud.

De wachttijd voor een tweede gesprek in de asielprocedure is nu 2 jaar. Uitzichtloos is de situatie en machteloos voel je je als je daar bent. Waar je gaat om te helpen, kun je vooral niet helpen. ‘No sorry, No, I can’t help you’ zijn de meest gesproken woorden daar door ons. Het is frustrerend en het maakte ons boos en verdrietig. Het voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Toen wij er waren woonden er 16000 mensen in het kamp (waar plek is voor 3000). Inmiddels 3 weken later zijn het er 19000. De boten blijven komen, de mensen blijven zoeken naar een nieuwe toekomst om vervolgens in een hel op aarde terecht te komen.

Jullie steun door giften en gebed heeft zeker zin. Het geld is, zoals we gezien hebben, echt voor de hulp daar besteed. En zoals iemand zo mooi zei: "Een heleboel druppels maken een stroom."
Wat we geprobeerd hebben is iets van Jezus’ liefde voor mensen uit te delen. Door hartjes te tekenen op de handjes van kinderen. Door een luisterend oor, een arm om de schouders. Hoewel het leven hier weer doorgaat, we weer werken en genieten van alle luxe en overvloed, zit Moria in ons hart. Het zal nooit meer helemaal hetzelfde zijn. En misschien… gaan we ooit wel terug. Maar we hopen en bidden dat het niet nodig is. Dat er eindelijk iets gebeurt. Bidden jullie mee? Voor perspectief, voor oplossingen. Voor de winter die losbarst. Voor de vele kinderen die daar zijn zonder ouders. Voor het werk daar en de vele mensen die daar hun ‘druppel’ bijdragen.

Een hartelijke groet
Marike Noorlander